Ακόμα, χιλιάδες μετανάστες στο εσωτερικό της χώρας με πολλούς από αυτούς να παράγουν εγκληματικότητα ανηλεώς έναντι της κοινωνίας και με το νομικό σύστημα να αδυνατεί να την προστατέψει στο όνομα των πολιτών της αλλά και αυτών που ήρθαν πραγματικά για ένα καλύτερο αύριο.
Και κάπου εκεί ανάμεσα στις μάχες της κάθε μέρας στέκεται για άλλη μια φορά ο Έλληνας Αστυνομικός. Ένας ένστολος ορκισμένος πολίτης της πατρίδας που πρέπει να ταχτοποιήσει και να αφήσει στην άκρη την καθημερινότητα του, τους γονείς του, την οικογένεια του, τα παιδιά του, και να βγει στο δρόμο και να μετρηθεί με όλες αυτές τις χίμαιρες. Να αφήσει στην άκρη το φόβο και τις ανησυχίες του για το μέλλον και να ταξιδέψει στα νησιά να βοηθήσει τους συμπολίτες του ενάντια σε αυτή την απειλή. Να βγει στο δρόμο να συνδράμει την κοινωνία αψηφώντας αν μεταφέρει τον ιό στους δικούς του ανθρώπους. Να φιλήσει για ακόμα μια φορά τη γυναίκα του και τα παιδιά του και να τρέξει με λαχτάρα στον Έβρο για να υπηρετήσει αξίες ανώτερες από την ύπαρξη του. Να νιώσει σαν ρίγη κάτω από το δέρμα του λίγη από την δόξα των προγόνων του, λίγο από τις αξίες του Ελληνισμού. Μέσα σε αυτούς όλους, είναι και οι λίγοι όπως πάντα που δυσλειτουργούν, που ασχολούνται με τα δώρα του Πάσχα, τις αρμοδιότητες του λιμενικού, τις εκλογές του σωματείου, τις άδειες και την έλλειψη εξοπλισμού και υλικών.
Τα ξέρουμε όλα αυτά κύριοι. Τα λέμε χρόνια. Τώρα όμως είναι ώρα μάχης. Ξεφύγετε από τις αγκυλώσεις σας και βοηθήστε το προσωπικό σας. Κάντε έστω αυτή την ώρα κάτι για την υστεροφημία σας. Δεν είναι ώρα για ευθύνες. Αυτές θα έρθουν μετά και θα τις αποδώσουν πρώτοι οι αστυνομικοί που είναι στο δρόμο. Υποστηρίξτε όλοι το έργο μας με κάθε δυνατό αυτή τη στιγμή τρόπο και μην καλλιεργείτε έριδες. Αυτοί οι λίγοι αξιωματικοί, πρέπει να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων -για έστω μία φορά- και να στηρίξουν το προσωπικό. Αυτοί οι λίγοι υπαξιωματικοί, να αντιληφθούν ότι είναι αστυνομικοί που έχουν δώσει όρκο και όχι δημόσιοι υπάλληλοι που διορίστηκαν πριν τις εκλογές. Ευτυχώς για όλους μας όμως είναι λίγοι. Οι υπόλοιποι, οι πολλοί, θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό για το οποίο γίναμε αστυνομικοί. Να υπηρετούμε ανιδιοτελώς , να δίνουμε χωρίς να παίρνουμε. Και αν αυτή τη στιγμή το έργο μας αναγνωρίζεται από τον κόσμο, να θυμάστε ότι αυτό το έθνος έχει κοντή μνήμη. Μην ποντάρετε στην αναγνώριση. Δώστε τον καλύτερο εαυτό σας για τα παιδιά σας, τους φίλους σας, την οικογένεια σας και την πατρίδα σας. Δώστε τον καλύτερο εαυτό σας για εσάς. Για να λέτε: «εγώ έκανα ότι καλύτερο μπορούσα. Έκανα αυτό που μου αναλογούσε».
Νομίζω ότι αντιμετωπίζουμε ένα είδος πολέμου και ως τέτοιο πρέπει να το διαχειριστούμε. Είμαστε σε πόλεμο και το επόμενο διάστημα είναι η μητέρα των μαχών σε όλα τα μέτωπα. Ας δείξουμε λοιπόν όλοι από τι είμαστε φτιαγμένοι. Ας ξαναβγάλουμε από το μπαούλο τις αναλλοίωτες αξίες του τόπου και ας κάνουμε υπομονή. Ας κάνουμε αυτό που πρέπει και μετά θα έχουμε χρόνο για να μετρήσουμε που ήταν ο καθένας και τι έκανε. Και τότε οι ευθύνες θα είναι βαριές. Μέχρι τότε όμως ας θυμόμαστε τα λόγια του Μακρυγιάννη:
«…Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι’ αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι, όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς, έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν δουλέψαμεν όλοι μαζί, να την φυλάμε κι’ όλοι μαζί και να μη λέγη ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστή μόνος του και φκειάση, ή χαλάση, να λέγη εγώ, όταν όμως αγωνίζονται πολλοί να φκειάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε εις το «εμείς» κι’ όχι εις το «εγώ». Και εις το εξής να μάθωμεν γνώση, αν θέλωμεν να φκειάσωμεν χωριόν, να ζήσωμεν όλοι μαζί….».

Κουράγιο και υπομονή σε όλους αδέρφια.

ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Ιωάννης

Αντιπρόσωπος ΠΟΑΣΥ

Μέλος ΑΣΠΑ